უსათაურო

   მის სახლს ვუახლოვდები. გული ჩვიდმეტი წლის  ბიჭივით მიცემს, ამის დედაც (ცენზურა). არა, რა მომწონს და მიყვარს. ფუი, ვის      ვატყუებ. საკუთარ თავს? ნეტავ მარტო არ იყოს. არა, ნეტავ მარტო იყოს. არა, არ იყოს. ნათელა სახლშია. გულზე მომეშვა. მაგრამ მე ხომ ნათელასთან არ მოვსულვარ. ვესალმები და სასხვათაშორისოდ ლიზის ვკითხულობ. მეცადინეობს. ლიზის, ჩემს საწამებლად, მოკლე შორტი და ასევე მოკლე მაისური აცვია.  ცხელა რას ვერჩი. არც ლიფი ჩაუცვამს. პატარა მკერდი გამომწვევად ამობურცვია. მის გვერდით დივანზე ვჯდები და დიდი ძალისხმევა მჭრიდება, რომ არ მოვხვიო ორივე ხელი და ლამაზ ვარდისფერ ტუჩებზე დავეკონო. ნათელამ მეზობელთან გავდივარო, შემოგვძახა და გაიქცა. წარმოდგენა არ აქვს რას ვგრძნობ მისი ქალიშვილისადმი. ლიზი ეშემაკურად მიყურებს. უცებ დგება და კალთაში მიჯდება. თავს ვერ ვიკავებ. გაგიჟებული ვკოცნი და მკერდზე ვეფერები. შარვალს მიხსნის. და ესაა ცამეტის? გავიფიქრე.